|
Wenn et fröstelt un man früss, mot man sik warm antäihn, es doch klor.
Owwer et giff auk Toustänne, wor de binnerste Kühle nich van den
Wiär affhäng. Wor di ganz wat anners Naut maket un di in Bedrängnis
bring. Denn wed auk hennig seggt: Denn tüh di warm an !
So mende dat auk Matze, os he Harald enen gohen Raut met
up den Weg gieben woll.
Warm antäihn?
„... un tüh di warm an, van-Iärnd! “ reup Matze em no tou, os he
sik up sien Krad schmeit un affbrusede.
Wat mende de domet? Äinen dicken Pullover bruket he nich, nu,
mitten in’n Sommer: un häit wed em de Kopp nu ol, wenn he do
an denket, dat he sik ümme half fiewe bi den Chef mellen schall.
He kann to den Mallör doch auk wieter nix seggen. Wor schall
man denn olle gliekertieds sien, wenn man Upsicht heff ?!
‚Warm antäihn, dat bedutt woll soviäl os: Du moss di wisse wiäten,
de Wiend kümp van vodden; moss bedenken, wat woll so kuomen
kann‘, sinneert Harald. ‚Gar nich so schlecht, owwer, wo de Chef
striäken es, of he sien Unwiese heff, odder off he met sik küern lett,
dat kann man vorhiär siliewe nich wiäten!
Warm antäihn, dat bedutt je woll auk, sik nich uppet Fell kieken
lauten, sautoseggen äinen Schutzmantel üövertäihn‘. Harald legg
enen Gang trügge, föhrt sinnig un üöwerdenket no mol den ganzen
Schlamassel.‘Gott o Gott!‘ flügg et met ens ut em rut, un he
vofährt sik üöver sik süms.
Wat heff Gott domet to doun?! ‚Schall dat en Henwies sien?
Ehrlich un strikt bi de Wohrhäit blieben?
Es uppe Duer woll dat Beste‘.
Doch siene Gedanken laupet – jüst os sien Motorrad – in de
Spoor jümmer wieter lieke-ut.
Düt warm antäihn well em nich ut den Kopp. In Gedanken süht
he siene Kinner lesten Winter met dicke Müssen, warmen Schal
un Handsken in’n Schnäi herümmeturseln. Se töiwet dorup, dat
he metkümp up den Biärg ton Schliehen föhrn. Os se denn brinkan
den Rodel achter sik hiärteht, kuomt se ganz schön in’t Schweiten.
Do breck auk no de Sünne dür, un metens fläiget Schal, Handsken
un Müssen an de Siete. Nauhiär, no Huus hen, küönt se de
Kledagen je we metniähmen. Os se denn owwer biärgdal suset,
vosteck sik de Sünne we un Wiend kümp iähr kault tomöite. Hadden
se doch man nich... Owwer anhaulen güng nich, se mössen iähre
warmen Saken links liggen lauten.
Harald fällt olle däiper in siene Gedanken. Dat ducht em os en
Späigelbeld fo use Tied. De warme Mantel stäiht upenns fo
Wohrhäit,Trüe, Hülpe un Läifte. Hebbt wi dat nich auk ton Däil
lichferrig links liggen lauten, sautoseggen üöwer Bord schmiäten,
os et us so gout güng?
Nu teht griese Wolken up. Dat Metenanner wed käuler ...
Fiene wi we trügge to de Werte, de us unner’n anner Wiärmte
giewet?
Voflixt! Baule har he nich wahrnuohmen, dat de LKW-Fahrer vo
em wiagen enen Stau affstoppen möß. Do kümp em gout topass,
dar he no rechts in äinen Richteweg inböigen kann.
Hier kinnt he sik je ut.
≈ Elly Wübbeler ≈ |
