|
Düt Beld bring mi in Gedanken sümß we met mien Auto up de Strauden,
un dor kümp mi ene Foahrt we in den Sinn, de ik jüst so beliewet hewwe,
os dat hier upschrieben es. Nu kriege Ji to liäsen, wat mi domols bi den
Plattfoss enen Pries inbrocht heff.
Ene besonner Räise
Ik hewwe ene Räise maket. Ene lange Räise, 250 km. Dat wör doch nich wiet,
mäint Ji? Vofehrt Ju nich, dat wörn 250 km dür ene Gemäldegalerie. Met’n
Auto dür de wunnerborste Gemäldegalerie, de et giff. Dat kann man met sücke
Top-Beller nich faken belieben. Olles Naturgemälde ut Mesterhand.
Gewitter-, Kumulus- un Schäupkenwolken süht man je faken, owwer nich up
sücke Ort in- un üöwerenanner int Beld sett. Sünne un Riängen send auk nix
Besonners, owwer wenn dat so metenanner spiält, os düssen Sünndag, denn
gäiht dat ganz däipe int Hart.
Do denket man jüst, oh, wat fo feine Zuckerwatte-Biärge, mogse so inbieten, un
up’n Stutz stäiht vo di ene griese Wand, un dorvo teht sik luter witte
Rüschenbänner langes. Un üöwer de griesen Wand met de witten Spitzenzier
reckt sik schwatte hauge Biärgspitzen pielup in den blauen Himmel, wor de helle
Sünne blänkert.
Up ens kullert Traunen üöwer dat Beld, werd mehr, os wenn ener met de Brusen
togange wör. Un denn kümp de Flout, üöwerschwemmt olles. Dat Lecht in de
Galerie es utknipst. De Wiend driff Nachtgespenster ümme mi tou.
Up enmol mitten in de düster Wand vo mi en lüttke Lock. Dor lücht wat up, un
upens fanget de lütken Riängendrüppen up de Strauden an to blänkern un freuet
sik so, dat se uphüpket un nu gar anfanget to danzen. Dat es en fidelet lütket
Volk up den Asphalt. Dat blitzt un fünkelt un späigelt sik in de Nättde.
Denn kümp vo ene hauge witte Wand ene lange Allee up mi tou. De Bäume
werd immer grötter, wasst üöwer de Wolken rut un niähmt mi in de Mitte. Hüllt mi
in os in en gröinet Telt.
Un up de Wänne mault de Sünnenfinger de schönsten Lechterbeller.
De witte Wand heff sik ganz däipe duket.
Un denn seh ik en lütke Duorp. Donne bi’nanner stoht Huus an Huus. Un üöwer
dat ganze Rebett häng ene schwore griese Diäken unner den hellen azurblouen
Himmel. Ringsümme hault luter lütke witte Elfen de griesen Diäken faste. Dütt
äinzigaortige Beld mot viäls to hennig ik links liggen lauten.
Wat es denn dat? Dor schuwet mächtig graute Scheppe sik en bi’nanner hiär.
Olle witt striäken met schmale griese Muster un mitten tüsken drücket sik en graut
schwartet Mercedes-Täiken an de Scheppswand. Ik wüß garnich, dat düsse
Firma auk witte Scheppe baut.
Un giernd an’n Horizont tüht ene Karawane met nachtdüster Lama un Kamele vo
miene Augen langes. So konn ik stunnenlang no woll votellen. Hunnerte van
Beller hüngen ümme mi tou un keimen mi tomöite. Wer heff denn ol mol en
Bedde säihn met Fransen, de enzeln in de Höichte stoht? Un denn de Küssen-
schlacht. Witte un griese Wolkenküssen driewet upenanner tou, püöhlt sik üöwer-
un inenanner un bliewt in de Luft behangen, üöwer sik den hellen blouen
Himmel met de giälen Sünne. Un unner sik en grautet Flach, sowiet man kieken
kann, met brune Feiler, gröine Wiske un voenzelt Bäume, de ut de Fernte sik
ganz lüttk man wieset.
So mennigäiner heff sik en wunnerbor Gemälde met no Huus hen
nuohmen.Ton Bispell liär ene Frau sik in de Knäi, üm dat Wolkenspäigelbeld
in den Waterpoul up de Wiske un de fünkelnden Riängendrüppen an de
Gräshalme intofangen.
En Mannsminske liähnde an den Gelänner van ene Brüggen, ümme dat total
schöne Metenanner un Inenanner van Wolken, Wiehenbüske un Water in den
rechten Rahmen to kriegen.
Ik har doch ollstogäden auk dat äine odder anner Beld fo mi toäigen maket
un met no Huus hen nuohmen, owwer – wo schaa! – ik har mien
Knipp(s)k(ass)en nich dobi.
≈ Elly Wübbeler ≈ |
