|
Jau, so en Beld, dat gäiht di ganz däipe in, kanns di garnich
an satt säihn. Dütt Farbenspell, un de Bäume met ol iähre
Äste un Twicker bringet Lieben in de Stillte.
Sowiet dat Beld, ene Moment-Upnahme. Owwer in de Natur stäiht nix
stille, auk wenn sik kein Wiend rögg. De Wolken voännert sik, de Farwen
voschuwet sik . Un wenn ik unnerwegchens bin, mot ik äinfach anhaulen,
ümme so äin Beld in mi faste to haulen, dat ik et met no Huus niähmen un
mi dor no dorüöwer freuen kann.
Dat es owwer nich jäiden so gieben. Doch de Natur glick olles ut.
Wer sik so däipe olles in’t Harte nimp, den drepp auk Leid un Pien däiper.
De litt mehr in Troor un Vodräit.
Twäi Bekannte wörn bi enen Autounfall vounglückt. De ene Witwe keimp
garnich we togange, konn dat äinfach nich so wegstiaken os de anner,
de wenners we in dat dägelke Lieben trügge keimp.
Düsse Fruu neimp ik es in mienen Auto met. Un do hadden wi baule
datsülwige Beld vo use Schieben vodden. De Wolken wörn no wat stiärwiger
un höiger, dat de Bäume dorvo no wat lebenniger duchten. Düt Kunstwiärk
van Äste un Twicker, ehder de Bliäre olles in enen gröinen Ümmehang niähmt.
Un dorachter de witten Wolken.
Ik höilt an un siär:„Kiek di düt Beld es an, dat es doch en Gedicht!“
Un wat anter miene Bekannte? „Och, wat du olle hess met diene aulen
Wolken! Nu föhr man wieder.“
Kiek, do dachte ik bi mi, de Natur glick doch olles ut. Wer Kummer un
Suorgen däiper in sik infrett; bi den laut sik auk Freude un Vognöigen
däiper dal. Un wer olles so lichferrig affdoun kann, den löpp auk dat
Schöne un Gohe hennig vo de Niäsen hiär.
Dat Bestännige höllt sik länger (up) un dat Lichferrige beliewed dofo mehr.
wenn auk kotthenniger.
Es dat nich bi den Wiär jüst so? Et giff Monate met bestännig Wiär, do
brellert de Sünne dagelang däipe in de Huut, un et giff Tiehen, wor man
sik äinfach nich up dat Wiär volauten kann, so hennig wesselt dat. Un wer
denket do nich an den Monat April ?
April
April, fowohr, dat es en Hier un Dor
lücht jüst de Himmel hell un klor,
send ol we düster Wolken dor,
April, fowohr, dat es en Hier un Dor.
April, fowohr, dat es en Hier un Dor,
kümp mol bi’n Riängen Sünne dür,
denn schnie’t dat tüskenin ol wie’r.
April, fowohr, dat es en Hier un Dor.
April, fowohr, dat es en Hier un Dor,
un wenn ol schön de Kirsken blöiht,
heff he dor ol, we Schnäi upstreut,
April, fowohr, dat es en Hier un Dor.
April, fowohr, baul‘ es de Mäitied dor,
denn krigg de unwiese Gesell
van blüstern Wiend wat up dat Fell,
Juch-he, fowohr, denn es de Mäitied dor.
≈ Elly Wübbeler ≈ |
