|
Jau, du schass Glück hebben!
Wat niähme wi olle fo Täiken, de Glück bringen schüölt: En Houfiesen,
Sünneküken, en Klowerblatt met veer Bliäre, en roden Poggenstouhl, un auk
Dat Glücksschwien. Dütt hier schinnt je en ganz besonner Schwien to sein!
Owwer mangens denket man doch,
was dat nu en besonner Glücke, was dat Toufall, odder hadden
dor de Schutzengel iähre Hand in’n Spell. Dat frogg man sik mangens ol bi
ganz simpel Begiebenhäiten, ohne dat dor wat Ernstes achter sitt.
Hier ene lüttke Geschichte:
Toufall? Odder fief mol Glücke an enen Strang?
Nora har Tiähnekellen, ganz öisig Tiähnekellen. Se kreig auk
forts enen Termin an densülwigen Dag ümme veddel vo twäi
bi den Tahndokter. Prima! Owwer wo keimp se dor nu hen?
Nora was ault un föhrde kein Auto me. De Kinner wörn nich
dor. Nora röip ene gohe Bekannte an: „Emmi, kanns du mi
woll no’n Tahndokter bringen?“ „Wo late?“ „Veddel vo twäi.“
„Jau, henbringen kann ik di woll, owwer ik kann do nich up
luurn, bet du ferdig bis, ik mot ton 80. Geburtsdag un hewwe
miene Tante vospruoken, dat ik dor erst henkuome, denn küön
wi no’n Mumvel tohaupe kürden, un denn niähme ik se met no
de Geburtsdagsfier.“ „Gout, denn stüer ik miene Dochter, de je
bi de Arbäit up Station in Lübbke nich telefoniern kann, ene
SMS tou, dat se mi, wenn se bi’n Uhr of dräi Fieraubend heff,
in Bad Essen in den Kaffee an de Lienenstrauden affhalt“.
Nu durde dat owwer bi den Tahndokter länger, do dachte Nora,
wat schall ik erst no den Kaffee laupen, dat Lüd kann mi je
fortsen hier affhalen. Ik schick em no ene SMS achterhiär.
Jüst was se domet trechte, nimp Resi aff un segg:“Mama, du
hess owwer Glücke, ik make jüst miene Spintdüer lös, ümme
mi ene Tabletten giegen miene Koppiene ut de Handtasken to
halen, dor pingelt mien Handy. Ik kann di nich affhalen, ik
hewwe bet half achte Denst. Fraug doch Karin, dat heff düsse
Wiäken Frouhschicht.“
Nora tuffelt denn je lös, no Karin hen. De Bäine werd ol so
schwor, do fällt iähr in, dat Karin je garnich tuhuus es. Et har
doch votellt, dat et düsse Dage to de Fortbildung in Minden
wör. Wat nu?
Jüst os Nora up de Lienenstraude kümp, süht et dor ene
Bekannte met Rollator up den Foutpatt. de sik met en junge
Frumminske unnerhölt. „Nei, dat wi us hier driapet, dat es
doch en Toufall“, segg Noras Bekannte. „Düt es mien
Enkeldochter, wi hebbt us hier auk so toufällig druopen,
freut sik Noras Bekannte..
Nu votellt de Enkelin, se wör os Praktikantin an ene Schoule
in Vörden, un jüst van Dage har se up den Weg no Huus
enen Schlenker üöwer Bad Essen maket, un wat de Toufall
woll, seihg se iähre Oma met den Rollator up de annern
Straudensiete. Do har se doch hennig den Wagen affstellt,
ümme iähre Oma to begrüßen. Owwer nu mösse se doch
säihn, dat se no Huus hen keimp. Do truwwet Nora sik to
fraugen: „Föhrt Se in Richtung Aulenderp?“
„Jau, wüllt se metföhrn? „Oh, gäden woll.“
In Gedanken maket Nora enen Luftsprung un se denket:
Ik gläuwe, use Schutzengel arbäit Hand in Hand. Soviäl
Glücke - odder Toufälle an enen Strang kann et doch garnich gieben.
≈ Elly Wübbeler ≈
|
