Os de Freude voluorn güng
De Fotograf heff unner düt Beld schrieben:Ümmesüß! Düsse viälen bunten
Bloumen dor in de Wiske, blöihet de ümmesüß? Ik denke: nich. Wenn sik blauts
ener dorüöwer freuet. Es de Pracht doch nich ümmesüß. Un wenn blauts de
Fotograf sik dor üöwer freuet heff, denn was dat Blöihen nich ümmesüß. Wisse,
düsse Tulpen giewet blauts Freude fo en paar Dage. Owwer wat währt lange?
Niches use Währung, de in den Gesetz fasteschrieben es.
Do fällt mi ene aule Sage in, de Professer Bernd Jörg Diebner ut de Uni in
Heidelbiärg us mol votellt heff:
De Währung
Up ene Insel, irgendwor in’n Stillen Ozean, lieweden de Minsken, de dor siet
ewige Tieden to Huus wörn, ganz unner sik. Nichäiner har jemols enen annern
Minsken to Gesichte kriegen van de annern Kant van de Welt.
Düsse Insulaner konnen gout lieben van dat, wat se ut de Erden kleien un van
de Bäume un Büske plücken konnen. Et geif Landlüe, Handwiärker, Jäger un
Kauplüe un se hadden iähre ganz besonner Kultur. Olle wörn fründlich un
tofriär. Lachen un vognöigt sien vostönd sik vansümß. Un dat floreerde olle
ohne Geld! Dat kinnen de Lüe üöwerhaupt nich.
Nu geif et dor up de Insel en Flach met wunnerbore Bloumen, stiawige schöne
Bloumen in olle voschieden Farwen, de man gout dröigen konn.
De wörn metenanner plücket, denn droggt un vodellt. Jäider kreig lieke viäl.
Dobi hadden de voschieden Farwen auk voschieden Wert.
Wenn nu ener van den annern wat hebben woll, betahle he met Bloumen.
Dat klappede prima, was owwer nich olles.
To iähre Kultur hörde, dat jäider, de äinen annern tomöite keimp, em ene
Bloumen ton Geschenk make, un bi deFrumslüe auk woll in’t Hoor steik.
So wörn olle vognöigt un de kostboren Bloumen wannern van Hand to Hand.
Wenn ener de lesten weggieben hadde, kreig he je bi de neichsten
Geliägenhäit we wecke wier. Dat güng ol siet Generationen so,
un wenn de Bloumen anfüngen to gürlen, was je de neichste Bloumenpracht
ol we droggt un wörd we to glieken Däilen an olle vodellt.
Dat passerde olle twäi Johr, denn de Bloumen blöiheden nich jäides Johr.
De Lüe lieweden van de Freude un dat Lachen unnerenanner, bet, jau, bet
ener anfüng, de niehen Bloumen to sammeln. He sümß geif keine me os
Geschenk wieter, make sik enen schönen Kassen trechte,
wor he siene Schätze in upwahrde.
So wörn de Bloumen jümmer wäiniger, de Lüe hadden lesten Ennes nich me
genoug ton Liebensunnerholt. Dat Lachen starv un dat Glück flaug van de
Insel aff. Un blauts ener kinnde de Ursake, konn sik owwer van ienen Schatz
nich trennen.
≈ Elly Wübbeler ≈ |
