|
Mi ducht, de Titelwöre to düssen Beld driapet dat Kunstwiärk ollerbest.
Jau, en Wirbelwiend kann ganz wat Lichtferriges sien, dat segg man auk
woll to lütke lebennige un quierlige Kinner. Owwer auk en Tornado es en
Wirbel, de olles kott- un wegrieten kann un blauts Trümmer naulött-
Düt Beld wieset en Kunstwiärk, dat bi de Lannesgordenschau in Koblenz
buom up de Festungsruine Ehrenbreitstein to säihn was. Olles es van
enzeln hennige künstliche Stäine in-, up- un üöwerenanner int Beld sett.
Ene Mordsarbäit.
Dat schwore Gewicht an’n Grund volichtert sik no buom un löst sik in
enen Wirbel up. Jäide Stäin heff siene Stiehe. Dat Dürnanner heff Methode.
Et wieset enmol de Stäine an‘n Grund os mächtigen grauten Haupen.
Trümmerhaupen? Odder schall dat utseggen, dat olles fasten Stand hebben
mot? doch denn giff sik ene Kraft lös, de ut de Trümmer no wat tostanne
bring. Se volichtert sik, trieselt in de Höichte, ohne dat man dat Gewicht
echt wahrnimp. Odder es düt os Denkmol antokieken, Denkmol an de kott
bombten Hüser in den lesten Krieg hier, wor denn ut de aulen Stäine we
Hüser bowwet wörn? Monatelang hebbt Frumslüe un Kinner in de Stiär
den aulen Zement van de Stäine kloppet, üm dat man we wat ton Bobben
har, niehe Stäine geif et no nich we, un wenn?
Wer har den woll Geld ton Betahlen?
Ik voglieke nu de Stäine mol met Gedanken. Dor giff et auk vandage no
Tiehen, wor olles so schwor lett, dat man baule keinen Utweg süht.
Do es mi upstunns de Kriegstied we vo Augen. De wüllt wi je auk nich
vogiäten. Un jüst so, os düt Kunstwiärk ton staunen un freuen upstigg,
wesselt olltieds auk Riängen un Sünne. Un so harn wi no de schworen Tied
rund seßtig Johr Frieden, Frünne un use Utkuomen.
Nu wed de Tied we hatter, owwer et es doch ene graute Freude, dat wi de
giegensietige Hülpe in de gohen Johrden nich voluorn hebbt. Wisse, so
enge Nauwerskopp giff et nich me, düt donne bienanner os de Stäine hier
an den Grund, owwer wi niähmt et os gohen Stand, ut den ganz wat Niehes
un Besonners wassen kann. Dat jäider enzelne den annern Stütt un Stöhn giff,
(os de Oldenburger segg) jüst os hier de Stäine in den Wirbel äiner den
annern Holt giff, so müöt wi nu praut sien fo däi,,wecke iähre Heimat, iähre
Frünne un iähren Frieden voluorn hebt.Villichte küön wi methelpen, dat auk
bi de schworen Schicksale van de Flüchtlinge enes Dages we Freude upstigg.
≈ Elly Wübbeler ≈ |
