|
Düt Beld wieset en Müöhlenspell, woll mehr os Sinnbeld.
So os man hier de enzeln Stäine hen- un hiärschuben kann, so spiält auk use
Gedanken. Un wenn van de Gedanken en echtet Spell wed, voännert dat
mäisttieds auk dat Lieben. Ganz krass hebbt wi dat in de 68er – Tied beliewed.
Utstiegen
Gedankenspell vor’n Upstauhn
Et riänget. dicke runne Drüppen fallt up de Brüggen, miärket knappe den
Upschlag up de Stäine un springet we, os lütke Ping-Pong-Bälle in de Höichte,
platzt utenanner, ümme lesten Ennes de Pöile up de Strauden jümmer mehr to
vogröttern.
„Äin Sauwiär vadage – voflixt – har ik doch blauts mienen Riängenmandel
todaßen nich vokofft! Ik bin iam wäik worden, ik woll endlich mol we warme
Tüffelken int Liev hebben un en Stücke Fläisk! Jau, ik bin schwack worden, fo
lumpige sess Mark mienen Mandel to vokaupen. Och – vokaupen, voschonken
es dat, jewoll, voschonken! Un denn? Ha – in äin Restaurang bin ik gauhn,
hewwe mi hensett un bin no äinmol we richtig warm worden. Mi was ganz woll,
fo’n paar Minuden jäidenfalls, un denn? Erste har ik dat garnich miärket, owwer
denn seihg ik, wo se mi olle anstarrden, olle de dor seiten. Es dat nu de Ort van
Minsken, de vandage dat seggen hebbt, dachte ik. Düsse falsken, geldgierigen,
vomuckten – düsse – düsse ---! Wo se mi olle affneihmen, met nieschierige un
auk böise Augen, os wenn se dür mi hendür kieken wollen. Se keimen mi vo,
wi Panther un Leoparden, de met iähre schmöhen Ort iähre Mordlust vobiärget.
Wo se äin’n dürbuorden met iähre Blicke. Nakend keimp ik mi vo un dachte:
Olles niähmt se äin’n, olles, den lesten Rest Votrauen in sik sümß,
den lesten Rest Freude.
Ik höilt et äinfach nich me ut un bin upstauhn, en biäten unwies gläuwe ik,
denn ik reit de Diäken met, un de Gliäser, de no up den Disk stönnen, un en
Askenbecher klirrden up de Diälen. Fortsen keimp de Kellner an un woll
Schadenersatz fo den Krempel. Mien halwe Geld güng dobi up, et räikede jüst
no fo äinen Schluck, den ik vo de Theke stauhntebäins dalkippe.
Os ik denn rutgüng ut de Gaststuam, rut ut den Krüßfüer van de Blicke, henweg
van düsse Sotte Minsken, hörde ik achter mi Gniffkern un Lachen. Se makeden
sik lustig üöwer mi, üöwer miene Schouh un Büxen un üöwer miene Frisur.
Ik hörde se seggen: “ To fuul ton Arbäiden!“„Herümmelungern!“, „Keine Maniern
hebben un annere up de Nerven fallen!“ „Annere Lüe dat schworvodäinte Geld
ut de Tasken biadeln, wer wäit, villichte wörn de fief Mark sogar klauet.“
„Nei, düsse jungen Lüe vandage, keine Manier.“
An läiwesten wör ik toukehrt un har iähr up de Schnuten howwet. Doch ik
dä dat nich. Es dat nich auk dat Gohe, wenn man dat Leige lött? Ik mag je woll
en biäten putzig utsehn, owwer wisse nix döisiger os düsse uptakelten Wiewer
met iähre dönnersken Höhe up’n Koppe.
Un es dat Manier, wenn man öffentlich üöwer annere lacht? Et send erst
äin paar Wiäken hiär, siet ik van to Huus ---- ach, man scholl do nich an
denken--, Sietdem send de Hoor nich me schnien,-- se schüölt woll no richtig
lang wer’n.
Ik har mienen Riängenmandel ampatte nich vokaupen schollt--, ik har em
würklich behaulen schollt! Owwer, ton Kuckuck, ik mag do nich me an denken
un ik well do auk nich me an denken! Ik well mi vandage niehe Zeitungen
halen ton Unnerleggen, düsse send ol ganz dürwäiket.
Wat‘n Wunner auk bi düssen Wiär!
Äinwellig fällt de Riängen. Dat Water van de Elbe es krüselt van den Wiend,
un up den Waterspäigel danzt de Ringe van de enzeln Drüppens, de nu auk to
Elvwater werd. Olles es in'n Drieve, nix stäiht stille. Blauts unner de Brüggen gäiht
äin Strieben twas üöwer den Strom, wor dat Water ganz ruhig es, blauts äin paar
lütke Bliär ganz sinnig hen un hiär schaukelt.
Jüst in düsse Höichte ligge ik, up de Affkante van den ganzen unsinnigen
Gedrieve in de Welt. Ringsümme schier Hast, Unrast un Unruhe. Wat niähmt se
sik olle wichtig in iähren Rummel un iährn Längen no Geld un Macht. Un auk säi
goht an’n Enne olle unner, jüst os de Riängendrüppen hier in den Elvstrom.
Wenn ik dor an denke: „Oh, Frau Müller, wieder gesund? Das freut mich aber
wirklich.“ Un nauhiäir in’n Huse: „Minske, August, nu mot ik düt Retzebecken
van Müllerske doch no met to use Party inladen!“
Ik hewwe faken dorüöwer naudacht, üöwer düsse Unwohrhäit un
Ungerechtigkäit unneräinanner. Un denn blauts jümmer Geschäft un Geld in’n
Koppe. Mi kotzede dat toleste richtig an. Un de olles hewwet, wat man sik blauts
denken kann send de tofriär? Nei, tofriär send se nich. Un wenn man mol
vonünftig met äinen kürden woll, denn hadde keiner Tied.
Wi jungen Lüe send je auk man blauts dumme Schnösel
un werd nich fo vull nuohmen.
Fröig man no de Nazitied, den seihgen se forts raut un güngen unner de Diäken.
Blauts met ganz enzelne konn man vonünftig küerden. Ik was ol van mi sümß
andoun, höilt mi sümß fo biäter, bet ik miärkede, dat ik je met rintuogen wörd in
iähr Gespinnst van Läigen un Ächterstiäke. Bet et mi so anekelde, dat ik weglöip
van Huus, weg van de annern met iähr Doun un Lauten, weg van de Öllern un
Vowandten, van den Wohlstand un bequeimen Lieben. Ik konn äinfach nich
anners, de Bloumenkinner, de wörn miene Welt. Owwer, es et nich feige, äinfach
uttorücken un wegtolaupen wenn man de Probleme nich wuoßen es?
Owwer ik konn met mien Mäinen in iähr Ansinnen nich blieben. Villichte goh ik
we trügge, wenn ik stiärker bin. Upstunns es dat Lieben no äin Söiken. En Söiken
no Wohrhaftigkäit. Wo schön de Toedenklocken we schläit, äin, twäi,
dräi.....veddel vo niegen! Döikerwehre, late genoug ton Upstauhn.........
Et es doch en graut Glücke, dat sik auk de ‚Bloumenkinner‘ we in de
Gemäinskopp infuunen hebbt, un dat man vandage frie un met mehr
Insäihn fo dat Ganze metenanner diskereern kann. De Aulen sitt nich me
so up’n haugen Pauhl un dat Metenanner heff wunnen, ment Elly.
≈ Elly Wübbeler ≈ |
