|
Hier es en Beld van ene bekannte Gaststuam in Bad Essen. Dor güng un
gäiht et mäist munter tou. Ene Begienhäit, de ol en paar Dönnerdage
trügge ligg, well ik votellen.
Dat knappede un kniärterde
Wenn in’n vogden Johrhunnert in’n Duorpe äiner stuorben was, geif dat
ganz faste Regeln.. De erste Nauwer möß dat Liek anseggen un dorfo suorgen,
dat olles in de Richte keimp un siene rechte Ort har. De Nauwers schrubben
de Dial, un wenn‘t nöidig was, wörn auk no de Wänne wittket.
Den Sark driagen was Ehrensake fo de Nauwermannslüe. Bi befriehete Lüe
dröigen auk Befriehete, un dobi hörde denn auk de Zylinder up’n Kopp.
Möß äiner jung sien Lieben lauten, dröigen ledige Mannslüe den Sark.
Was de vostuorben Minske in enen Gesangvoein, bi de Füerwehr odder
anners wat, denn wörd he van de Kameraden up den lesten Weg brocht.
Nu was dat so moude, dat sik no den Liek de Driagers un de Liekenbitter
in de Gaststuom dröiben. Dor konnen se sik os Dank enen achter de
Lüchten gäiten. Dat Fell vosuupen‘ siär man dortou.
Je höiger de Do’e ansäihn was, desto däiper konnen de Driagers naudem
in’t Glas kieken. Nu dröip et sik, dat en Geschäftsmann ut Bad Essen ut
de Welt gauhn was, un de Chef ut den Hout- un Müssenladen an’n
Kiärkplatz möß auk met driagen. Dobi har he ton ersten mol enen
niehen Zylinder met, enen niemoudsken
Chapeau claque.
Os nu de Troor met de Tied wegspolt was un dat Lichferrige Üöverhand
kreig, wiesede de Kaupmann sienen Zylinder un froggde: „Wiäte ji auk,
wat man met son’n Zylinder olle maken kann?“ Denn liär he dat gohe
Stück up den Stouhl un sette sik dorup. Olle makeden graute Augen, os
Steven sienen plattdrückten Zylinder vo’n Dag kreig, denn owwer met
enen kotten Schlag up den Arm we in de Richte brochte.
„Dat küön Ji auk, probeert dat man es!“ siär he, „Hebbt ji dat no nich
wüßt? Legget Ju’n Zylinder up den Stouhl un stellt ju dorfo. Sau, un nu
telle ik bet dräi, un bi dräi sette Ji Ju olle metens hen. Äine, twäi, dräi!“
Dat geif en Knappen un Kniärtern, en döisig Kieken, Schäilen un Lachen!
Owwer de Vokaup van de ersten niehen Klapp-Zylinder, de was den
Kaupmann wisse.
Hier no ene Begiebenhäit, de in de Gaststuam in Wähmte so passeert es.
Bi Minna
In Wähmte wörn de Jäger up’n Ritt,
auk Siefkers Hiärm, de Bürgermester was mit,
de strüseden dür Busk un Biärge
un wörn toleste up’n Wiage
no Christoffers warne Gaststuom hen,
ton Upwiärmen van binnen un buten denn.
Christoffers Minna har owwer gar nich viäl Tiet,
se har jüst de grauten Wüöske so wiet,
„Bedäint ju man sümß“, siär se to de Herrn,
„Jau, giff den Buddel man hiär, denn schall dat woll wer’n!“
röip ganz üöwertügt Nauwers Frie’ch,
„Keine Bange, wi krieget den Buddel woll lieg!“
So met de Tied wörd Siefkers Hiärm schmächtig,
he güng in de Küöken, schnöihede hier un dor,
dor stönd up de Kuokmaschinen fowohr
en Pannkouken in de Pannen, brun un prächtig.
Den löit he sik for‘t erste schmicken,
un dä sik auk de Finger no gout afflicken.
Denn türdel he we no de annern hen.
Bi’n Affriaken nauhiär siär he denn:
„Minna, mi mosse no den Pannkouken touriäken,
den hew ik iam upgiäten, bi di inne Küöken.“
Minna möß lachen: „Den Pannkouken, den kriggs du ümmesüß,
wiel du so’n gohen Fründ van mi biss! ---
Denn wäiße, den Pannkouken, den legge ik siet Dagen
fo miene Piene jäiden Aubend warm up mienen Magen.“
≈ Elly Wübbeler ≈
Hüseder Pfannenkuchen-Treibjagt
(Hüsede ist ein Ortsteil von Bad Essen) |
