|
Düt Beld wieset us je man ene lütke Kante van enen Duorpe.
En schönet Beld, met Fachwiärkhuus, Bäume un Büske vo enen blauen
Himmel. Doch to den Duorpe hört no mehr Hüser, Bäume, Wiske un
Feiler. Un so rieget sik en Duorp an dat anner, met siene Äigenorten,
Deerter un Minsken. Un dat ganze Rebett es denn je use Heimat.
Un dor wüllt wi es en biäten mehr van gewahr werden.
Use Heimat
Use wunnerbore Land
dat Wiehengebirge, wiet bekannt
heff sien äigen fein Gesicht
räikt wiet trügg in de Geschicht.
Dat Schönste bi us send de gröinen Biärge
wor de Blöimkes no blöihet an de Siet van de Wiage
de lütken Pättkes unner Fuhden un Böiken
unner gröine Dannen un gewaoltige Äiken,
Un hölt us olhante äiner fo’n griesen,
dat har met Gebirge nix to doun,
wi schollen man es in de Alpen gauhn
anstatt up düt Wiehengehügel to wiesen,
denn segge wi sinnig un garnich empört
et kümp doch woll würklich nich dorup an
dat man met de Gröttde prauhlen kann
un wer heff no nich van de Saurier hört.
Dat heff use Giegend nu voraff,
wi küönt de Visitenkorden van düsse Riesen
jäiden in Natura wiesen
un auk so manchet Hünengraff.
Wat wörd hier olle ol ut de Erden kleiet,
Römer-Geld leig wiet vostreuet;
auk Handkiele ut de Iesentied hebbt wi fuunen,
so send wi met de ersten Minsken vobuunen.
Wi hewwet Biärg un Hehen Brouk un Wiske
hier un dor auk Moor dortüsken
Up graute Feiler wouget Körden
bi us es jäider nütte gärden.
Hasen un Vösse spiält in’n Biärge
un hen un wie’r süht man auk ’n Hirsk up de Wiäge
Singvügel, Duben, Hiegert un Milan
kieket sik de Welt van buoben an.
Unner Äiken hauge un mächtig
ligget Buerdenhüöve graut un prächtig
un manche lütke Fachwiärkbucht
vosteck sik achter’n Ellernhucht.
Auk de adeliggen Gö‘er well ik nich üövergauhn
Do hebbt wi’ne ganze Riege van in use Giegend stauhn
met spitzke Torden, van Water ümmespollt
äin Stücke Romantik inmitten iährn Holt.
Jau, use Heimat es äin Paradies
Un ol use Voröllern wörden wies
Dat man sik hier gout vohalen kann
Un füngen met Kur- un Badegäst an.
Oll vo üöwer 100 Johr was use Land
wiethen wiagen de Sole bekannt;
Viäl Minsken hebbt in Solebäder Linnerung socht
Dat heff us den Titel ‚Bad‘ inbrocht
De wat Handwiärker hebbt de Tied nich üöwerstauhn.
Wenn wat Niehes kümp, mot dat Aule gauhn.
De Industrie es in de lesten Johrn
Jümmer mehr un grötter worn.
So manches wed hier utklamüsert un ferdig stellt,
et wed tüftelt, sinnert un probert,
un wat dorbi rutkümp, es nie nich vokehrt,
findt sienen Weg in de wieten Welt.
De Minsken hier hebbt Kniep in’n Nacken,
sitt vull van leige Nücke,
doch wor et hett met antopacken
dor kinnt man keine Tücke.
Se send up iähre Ort plietsk un tau,
iähre Schillen es hatt un rauh,
dat wäike Hatte wed binnen vostiäken
owwer se wiät iähr Matt, do kann man met riäken
≈ Elly Wübbeler ≈
|
