|
Up düssen Belle erinnert en Wiehnachtsmarkt an dat bekannte Fest. Owwer
woviäl Gewicht heff so en Rummel up Duur? Wisse, Kinner kann man schwor
den Sinn van Wiehnachten voklorn, wecke de Minsken so ene frohe Botschaft
bring. Owwer de Kinner schüölt sik doch auk üöwer dat Christkiend freuen,
dorümme votellt man iähr, Dat Christkiend bringe de Geschenke.
Hier nu to Wiehnachten ene schöne Kinnergeschichte:
Dat Christkind säihn.
Os Waltraut an`n ersten Wiehnachtsdag wach wed, spring et met äinen Satz
ut den Bedde, nei, nich forts in’t Bad, dat et auk ferdig es, wenn dat Christkind
pingelt. Nei, et stürmt in de Küöken: „Mama, Mama, ik hewwe dat Christkindken
säihn!“ „Oh, hess du so äinen schönen Draum hat leste Nacht?“ „Nei, ik hewwe
nich dromt, wisse nich! Ik hewwe et würklich säihn!“ „Jau, dat es mangens so,
dat man dat in’n Draum richtig würklich wahrnimmp, weil man dor je auk süms
met bie es.“
„Nei, Mama, nu gläuv mi dat doch! Et was hier ganz würklich bi us in de Kamern!
Owwer Friedchen heff et nich säihn, dat schläup!“
„Waltraut, denn votell mi doch es, ganz de Riege nau, wat du säihn hess.“
„Jau, ik wörd wach, wiel do wat dunsede, so, os wenn äiner derbe an de
Düerden kloppet. Un denn saihg ik äinen hellen Strieben Lecht ut de Küöken,
un in düssen Strieben Lecht saihg ik dat Christkiend met’n witten Kleid un
spitzke Flügel, os et van use Kamern in de Küöken güng un de Düer ganz sachte
achter sik toutöig.“
De Mama güng äin Lecht up. Se hadden je – os jäides Johr – met de Denste den
Hillgen Aubend in de Wiehnachtsstuom fiert. So keimp fo de Kinner dat
Christkiend erst in de Muorntied, et konn je nich üöweroll to desülben Tied sien.
Os de Mama sik denn des Nachts endlich int Bedde begieben woll, föllt iähr in,
dat se je no de Puppenstuom ut de Kinnerkamern halen möß, wiel dor fo bäide
Zimmer niehe Möbel inkeimen, Jau, stimmt, se was met de äinen Kante van den
Gedrüße an de Düerden stott. De Kinner schlöiben doch süß so faste! Owwer in
de Upregung de Nacht vo Wiehnachten......
„Votell dat man garnich, behault dat os dien Geheimnis, dat glöff süß keiner,“
mende de Mama.
Os se denn owwer naudem updat Pingeln hen, in de Wiehnachtsstuom bössen,
konn Waltraut sik nich we inkriegen, Et sprüng van äin Bäin up dat annere un röip:
„Un ik hewwe dat Christkindken doch säihn! Hier es de Bewies, dat Christkiend
was in use Kamern un heff de Puppenstuom dorut halt. Un ik hewwe et säihn!“
Düt Belieben heff dar lütke Waltraut jümmer we votellt, do was et ganz vull van
un löit sik johrdenlang do nich van affbringen. Et har dat echte Christkiend säihn!
Wer kann dat ol van sik seggrn!
|
