Ernte-Dank-Fest
Läiwe Lüe, küön ji ju vostellen, dat man os Schriewerske nich wäit, wat man
schrieben schall? Mi güng dat so, domols in de 80er Johrden, os Schriewerske
fo dat Wittlager Kreisblatt. Ik scholl wat to Erntedankfest schrieben. Un wiel ik
wiäten woll, wat de Lüe so denket, har ik mi up den Patt maket un olle Minsken
froggt, de mi üöwer den Weg löiben.
De erste siär: „Erntedankfest? Jau, dat fiert de Kiärken, denn legget se doch
Kumst un Kauhl, Kürbis, Kartuffel, Gurken un Obst vo den Oltor, Un äiner wellt no
dicker hebben os de anner. Ik wäit dat no van früher. Wennehr es dat doch no?“
De twedde mende: „Erntedankfest? Dat fiert se doch in’n Nauwerduorpe, met
Ümmezug dürt Duorp, met Musik un Rumtata un Danz in’n Telte. Nei, dat es nix
me fo mi.“
Ik dachte, so kümß du nich togange, moß jüngere Lüe fraugen, un ik höilt dat
neichste Frumminske an. „Erntedank?“, mende dat, „Ik laute mi nich voschrieben,
wennehr ik danken schall! An enen Dag in’n Johr, es doch lachhaft! Blauts we en
Grund ton Geld sammeln!“,dreihede sik ümme un giernd güng et hiär.
Dat neichste was en jungen Kerl. „Erntedank? Wat schall dat? Wisse, de Buern
müöt sik kretten, dat se wat in’t Land krieget, van nix kümp nix; owwer anner Lüe
müöt auk arbäiten, ohne Unnerschäid van Sommer un Winter, wed do auk en
Fest fo fiert?“
Kiek, nu sait ik dor un wüß nich, wo ik dor den rohen Fahmt dürkriegen scholl.
Un dor keimp ik int Sinneern un füng an, de dräi Begriffe van den Wort enzeln to
üöwerdenken.
Os erste stäiht dor „Ernte“. Wenn man ernten well, dachte ik, denn mot man saien,
un planten, auk plöigen, eggen , düngen un Unkrut tilgen, hört do met tou.
De Buer segg, he mot den Acker bestellen. Wenn man wat bestellt, güng et mi
dür den Kopp, es et no nich wisse, of et auk kümp. Keiner wäit biater os de Buer,
dat met de Insaut de Arden no längst nich garantiert es.
Sünnschien un Wiär ligget nich in siene Hand. En Schlagriängen kann dat ganze
Körden dalwoltern, un en Hagelschuur kann olle Früchte toschanne maken.
Un wenn dat Heu in’n Riängen vofuhlt un de lütken Planten in de Dröigte
vobrennt, denn stäiht de Buer met liege Hänne dor un siene ganze Arbäit was
fo’n Katteschnuuf!
Ik erinner mi, dat de Lüe bi sücke Begiebenhäit vodräidelk üöwer dat leige Wiär
an gnürtern wörn. Un ik har wisseweg metstüöhnt, konn den Iärger van de Lüe
üöwer dat leige Wiär je so gout vostauhn.
Owwer nu möß ik an dat Votellsel van miene Oma denken. Bi Oma kreig de
Bräifdriager jäiden Dag enen Becher Kaffee to sien Frouhstücksbotter.
Do was enes Dages bi hundsmiserabeln Riangenwiär de Bräifdriäger so
dürriänget, dat ut sienen langen blowwen Wullmandel dat Water olle man unnern
rutlöip un os grauten Poul in de Küöken stönd. „Och Willem“, har Oma seggt,
„Wat es dat schlecht Wiär vandage!“ Do har de Bräifdriäger Oma piel in de
Augen kiäken un antert: „Frumminske, wo kanns du sowat seggen!!?
Dat Wtär, dat maket use Herrgott, un wat de maket, dat es nich
schlecht! Wi hewwet fuchte Witterung“ har he denn do achterhiär seggt. Owwer
miene Oma har sik so schiamt, dat se sieliewedages nich me van schlecht Wiär
küert heff.
Un nu möß ik dorüöwer naudenken, wat wi us rutniähmt, wenn wi unner usen
Urdäil stellt, wat ut usen Herrgott siene Hänne kümp. Häi es us nix schüllig!
Wenn wi owwer krieget, wor wi garkeinen Anspruch up hebbt, denn es dat en
richtig Geschenk, güng et mi dür den Kopp. Un fo en Geschenk segg man Danke!
Nu was ik bi den twedden Begriff van usen Fest-Namen.
Owwer do möß ik an dat Frumminske denken, dat lessens to mi siär:
„Use Kinner bruket nich bitte un danke seggen, de bruket nich biadeln.
Wenn de wat hebben wüllt, denn krieget se dat auk. Dat küön wi us leisten.
Wi kaupet us je auk, wat us gefällt, un wat us recht es, dat stäiht de Kinner
jüst so gout tou.“
Man, denn keimp mi de Bericht in’n Sinn, de van Köln in de Zeitung stönd, os dat
in de Sommerferien so viäl an riängen was. Do hadden de Kinner up de Strauden
met graute Spruchbänner demonstreert, wor upstönd: „Petrus werd mal endlich
munter, schick uns endlich Sonne runter!“ Up en anner har stauhn: „Wir verlangen
mindestens drei Wochen dreißig Grad Wärme!“ De Lüe hadden dorüöwer lachet,
har ik nich lichferrig metlacht? Owwer wat stönd dorachter? Wenn wi nich krieget,
wat wi hebben wüllt, denn goh wi up de Barrikaden. Wi volanget!
Do keik Schwauger Willi jüst bi mi in, de was bi de Genossenschaft wian.
Dat keimp mi best topass. „Segg es, Willi,“ froggde ik, „Heff dat Körden düchtig
liehen bi den viälen Riängen van Sommer?“ „Nei, dat Körden heff gout wat
brocht,“ siär Willi. „Harn wi garnich me met riäket, wo doch so viäl an’n Messe
laig. Kann man blauts dankbor fo sien. Auk de Nauwers segget, trotz den natten
Sommer güörlt dat Körden no gout vant Johr. Kann man sik richtig üöwer freuen
un dankbor fo sien.“ „Danke“, siär ik, „mehr woll ik nich wiäten. Ik freue mi met ju.“
Mi was an’n Vostand kuomen, dat Freude un Dank tohaupe hört. Un dat et an
de Minsken ligg, van wecke Siete ut se iähr Lieben ankieket.
Wer sik freuen un danken kann, de kann auk däilen, danken un däilen hört auk
tohaupe, hier es dat Däilen van Dank un Freude ment, dorümme wüllt wi auk
met Freude Ernte – Dank – Fest fiern.
De anner Siete es düt: Wer Dank un Freude däilen kann, de es auk praut, anner
äigen Kraum un Leid un Suorgen met anner Lüe to däilen. Dat hebbt wi
hütigendages bi de viälen Hülpe bi den grauten Flüchtlingsproblem belieben
konnt. Auk dofo kann man blauts van Harten Danke seggen un sik bi de
Hülpslüe inriegen.
≈ Elly Wübbeler ≈ |
