Wer nich arbäit schall auk nich iaten.
Dat es de Titel van de Geschichte üöwer de Muus Frederik un de Sage üöwer
den klouken Abt Silvanus, de to düssen Thema passt un hier nu in platt van
mi votellt werd:
Et es Hiarvst. De Nüöte send riep, un wer so enen Nottbaum in’n Gorden heff,
kann siene helle Freude an de Eikkatten belieben, wo de os so‘n Wirbelwiend
enen Nott no den annern wegdriaget un in de Erden vokleiet. Dobi ruket se
genau, of dor auk kein Wurm inne sitt. Bi düssen fliedigen Hen un Hiär fällt mi de
Muus Frederik in.
Jau, auk de Müse sammelt in iähre Nester fo den Winter. Se flitzt met Körden van
Hawern un Wäiten iewerig in iähre Muselöcker.
Blauts Frederik har kein Lussen ton Arbäiten. He dromde fo sik hen un siär:
„Ik sammle Sünnenstraohlen un Farwen un Wöre.“ Dat was jümmerhen wat, dor
konn he in’n Winter denn schöne Geschichten votellen. Un denn kreig he bi’n
Iaten auk olltieds en’n Mumvel aff.
Nu mot ik owwer an den klouken Abt Silvanus denken. Den sien ene Schöiler
stond auk de Hiärvstarbäit nich no de Müssen. He woll läiwer liasen.
Den annern Dag schlaut Silvanus em met sien dicke Bouk in siene Zelle in.
Os dat denn up den laten Aubend tougüng un he nich enmol met ton Iaten
nöidigt wörd, kreig he Schmacht un klopp an de Dürden.
„Giff dat vandage nix to iaten?“ frogde he den Abt. „Doch“, siär de,
“Wi hebbt ol giäten, owwer du bruks düt Iaten doch nich, wos doch van dat
Geistige lieben.
Wi annern bruket dat Iaten, un dorümme arbäite wi dofo un suorgert, dat wi in‘n
Winter wat to votiährn hebbt. Arbäiten un bian, dat hört tohaupe, dor dogg dat
äine nich ohne dat annere.“
Hier no twäi Gedichte to’n Arden-DANK
Arden – Dank
De Ardentied es nu ol we toenne,
dat Körden hebbt wi dröige in de Schüün,
vandage gäiht dat met blauts wäinig Hänne,
un hennig ment man ol, dat möß so sien.
De Saut wörd met Maschinen in de Erden streuet,
un os dat schäihn was, konn de Buer sik freuen:
De Saut es kient, es wuoßen un heff blöihet,
un tüskenin do konn de Buer denn heuen.
Blauts – heff de Buer dat Wassen in sien äigen Hand?
He bruket Sünne, Wiärmte un auk Riängen
to rechter Tied met Maute fo sien Land;
us‘ Öllern nömden dat denn Gottes Siagen.
De ganze Arbäit kann ümsüß geroen,
wenn Unwiär üöwer use Feiler gäiht,
denn huope wi un biat: Herr lött vorüöwer gohn,
un küönt us freuen, wenn dat Körn in Öhrs no stäiht.
So segge wi nu Dauk O Herr,
van Harten Dank fo dienen Siagen,
fo gohen Arden un no mehr
giff Braut de Minsken ollerwiagen.
Doch wor ol johrdenlang kein Riängen fällt,
wo schall dor Körden wassen, Foer fo Väih,
et giff viäl Elend in de wieten Welt,
do send wi olle froggt, met Hülpe ollerläi.
Erntedankfest
Dat leste Föhr es unner Dack,
de Garben ligget stump up’n Fack,
de vullen Öhrs, de rieget sik
en bi’n anner, prall un dick.
„Gott Lov!“, segg do de aule Buer,
„De Ardentied was je woll stuur,
doch ernte man met graute Freud‘,
wat use Herrgott wassen löit.“
Nich jäides Johr es’t lieke gout,
un mangens sacket auk de Mout,
wenn en no’n anner en Schuer upstigg
un ’t Körden an den Messe ligg;
or wenn de Dröigde nix lött wassen,
denn mott de Landmann äinfach passen.
Sien Arbäit, Möih up ollen Wiagen
es affhängig van Gottes Siagen,
den sümß nichäiner stüerden kann;
or dreiht dor auk ol Minsken an?
Jäidenfalls bruukt Landarbäit
nich me soviäl Handarbäit,
van de Insaut bet ton Dasken
gäiht dat met Maschinen raske.
Wenn de Arden gout gerott,
keimp de Siagen doch van Gott.
Wiel wi dat nu wisse wiät,
wed jäid’s Johr Ernte-Dank-Fest fiert;
wor m‘ sik van Harten freuen kann,
auk de Dank stäiht us gout an.
≈ Elly Wübbeler ≈
|
