|
Do fällt mi ene Begiebenhäit in, de in de seßtiger Johrden passeert es.
De erste Urlaub
Betty kloppede sik sümß up de Schullern un mende: „Du kanns‘ mi gradelerden,
ik hewwe et schafft!“„Wat?“ frogde iähr Schwaigerin,
„Hess du de Aulen rümmekriegen?
Föhrt se nu doch?“ „Jau, ik hewwe iähr de schönsten Beller van’n Allgäu wieset
un iähr de Räise nütte schmackelk maket. Oma har ik os erste üövertügt. Har ik
garnich dacht, wo doch jüst se süß jümmer siär „Wenn ji we tohuus send, est olle
äinerläi, of ji dor wörn odder nich.“
„Se dachte dobi woll mehr an dat Geld,“ mende Thea, „se was doch olltieds en
spuorsam Frumminske.“ „Jau, ik vogiäte nich, os wi mol in’t Kino wollen un
Mama froggde, wat dat denn kossen scholl un denn vogrellt affwiehrde:
„Wat, dräi Mark fo de Wübkes an de Wand? Do kannße je en ganzet Braut fo
kriegen, kümp nich in Frauge.“
Man nu hadden iähr de Kinner den Urlaub ton Geschenk maket, üm dat de
Öllern auk mol wat van de Welt säihn schollen. Un dat saihg Opa antleste auk in,
wenn üöwerhaupt, dat et denn nogrohe Tied wörd.
Dräi Wiäken later förden Oma un Opa denn auk wohrhaftig lös. De Kinner
hadden fo olles suorget. De Kuffer wörn upgieben, to de Mauhltien hadden se
Iatensmarken van de Touropa, olles was ol betahlt, un Thea un Ulla keimen met
no de Bahn, un suorgeden dofo, dat de bäiden Aulen den richtigen Platz fünen.
Denn winkeden se so lange, bet de Zug nich me to säihn was.
Met 76 de erste Urlaub!
Dat hadden sik de bäiden Aulen würklich nich dräumen lauten. Owwer nu
wollen se do auk wat van hebben! Ümmestiegen brukeden se nich, dorümme
hadden de Kinner se je bet no Hannouwer brocht. Bötters, Appel un sogar
Bananen un Bolchen hadden se met fo unnerwegchens. Owwer giegen
Kaffeetied wörd Opa flau, he woll man jüst in den Iatenswagen un ‘ne Tasse
Kaffee drinken. Oma lüssede dat nich, se bleif bi de Tasken.
Un to kieken geif et je genoug, besonners up de grauten Bahnhüöwe.
Os Opa ene Stunne later jümmer no nich we dor was, un de Schaffner jüst dür
de Afdäile güng, frogde Oma, of et woll wiet wör bet no den Iatenswagen,
iähr Mann wör ol üöwer ene Stunne wiage un keimp garnich wie'r.
Un denn stellde sik herut, dat Opa in Ulm met den Spiesewagen affkoppelt
un up den Weg no München was. He har dor doch nich up lustert, wat dor
dürseggt wörd. Oma sait met de ganzen Backsbieden ollein dohiär. Blauts Geld
har se nich, dat har Opa in de Tasken.
De Bahnlüe kümmerden sik dorümme, dat Opa in München ene Friekorden bet
Fischen kreig un af München auk we in den richtigen Zug keimp.
Unnerdessen steig Oma in Fischen ut. De Hänne har se vull met Tasken, Opas
Mandel üöver’n Arm, Opas Hout uppen Koppe üöwer iähren äigen stülpet
(wo scholl se em auk süß woll metkriegen?) un Opas Handstock ton wannern
uter iähren äigen auk no to twerden.
De Fruu, de iähr Ünnerdack gieben scholl, un met enen Böllerwagen up’n
Bahnhoff up en Ehepaar luurde, stönd antleste ollein met use Oma no up den
Bahnsteig. Nu keimen de in‘t küern un kreigen met, dat se toenanner vosäihn
wörn. „Wo haben Sie denn ihren Mann gelassen?“ froggde Fru Lennger.
„Ooch,“siär Oma dröige, „De maket jüst no enen Utflug no München hen,
de schall woll naukuomen!“
„Was ist mit München?“ Ganz vodutzt keik Frau Lennger iähren Gast an. Do güng
Oma en Lecht up :“Ach ja, nun muß ich wohl hochdeutsch sprechen“ un se
voklorde de Lage met Opa, de je woll naukuomen scholl.
Antleste keimp auk Opa in Fischen an, aumßen late, twäimol wörn de bäiden
Frumslüe ol vogiewesk no de Bahn lauben.
Gottlov, nu was olles we in de Riege.
Owwer, wat ‘n Vodräit! Opa har siene Bräiftasken voluorn, met Utwies,
Fahrkorden, Geld un de ganzen Iatensmarken, fo jäiden dägelk twäi un dat fo
dräi Wiäken!
De Mappen möß woll up den Afftrett ut de Tasken gliehen sien un direktemang
dür dat Klo up de Gleise. Wiage was se! Wat was dat owwer auk enge in den
lütken Kabuff, un kein Haken, wor man den Rock richtig uphangen konn, wenn
man ut de Büxen möß, gnuurde Opa.
Owwer de Bahnlüe, de wörn je sooo nett! Un de Kinner auk, dat se iähr nomol
Geld nauschicken dän. Dat kreigen se owwer in‘n Huuse we wie’r.
Un denn güng dat Prauhlen an. Se konnen garnich uphörn to votellen.
De Urlaub was je so schön wiäsen. Un neichst Johr, jau neichst Johr schollen
de Öllern van iähr Schweigerdochter up jäiden Fall auk met iähr met
no Fischen hen!
≈ Elly Wübbeler ≈ |
