Sommer
Dütt Beld met den Titel Sommer wieset den Dümmer.
De Dümmer es dat twettgrötste Binnenmeer in Nedersassen.
He es nich däipe, dorümme wieset he sik auk bi besonner Lecht
ganz düster. Wenn dor nich dat Segelboot un de Wellen to säihn
wörn, konn man baule nich gläuben, dat düt hier up den
Belle Water es.
Mitten dür den Dümmer flütt de Hunte, dor es de Grund denn
auk wat däiper.
Up de Westsiete send Placken, wecke den Naturschutz unnerstoht, un wor et
ganz besonner Vügel giff. Dommeln, Rallen un Rohrsänger hebbt
iähr Oul in Schilf un Reit. Voschieden bunte Aanten un Waterhöihner
vostiaket iähre Nester un bringet Lieben in iähr Rebett.
Stüörke teht hier iähre Jungen graut, Poggen, Fiske,
Würmer un Water giff et hier genoug. Viäle Vügel maket hier
Rast bi iähre graute Räise gen Süden un we trügge.
Do kann man mangens hunnerte van wiele Göise, Krounen,
Spreen un anner lütke Vügel säihn.
In den Nordwesten giff et ene bekannte Aalräukeriehe,
bian de Gaststiehe met ollerbeste Fiskgerichte.
Up de Aostensiete es mehr Vognöigen un Touristenrummel anseggt,
met gohe Wiage an den Öüwer langes.
Schöne Gasthüser met Ünnerdack un gohe Mauhltien fo de
Gäste findt de Touristen in voschieden Düörper direkt
an den Rundweg.
En interessantet Heimatmuseum giff Kunne van den Dümmer, de
Geschichte un de Giegend rundümme.
Et es auk jümmer we en Vognöigen, rund ümme den
Dümmer tou to wannern. Dat send woll so bi 25 km met ollerbeste Utsichten.
Bi ene sücke Wannerung saihgen wi es in de Wiske bi-an twäi Autos stohn.
„Wat es düt den hier?“ mende ener van us vowunnert.
En anner anter promt: „Dat sühs du doch, stäiht dor je up:
LK (Lübbecke), Lütke Köihe!“
Viäl Spoß maket et auk, met’n Fahrrad üöwer de
glatten fasten Wiage ümme den Dümmerümmetou to
föhrden met de viälschichtigen Utsichten, dat Belieben met
de Deerter un de jümmer we annere Klöre bi wesseln Lecht.
Ik hewwe auk olltieds gäden Rad föhrt, dotou en paar Veske:
Unnerwegchens:
Met’n Fahrrad dür de Giegend föhrn,
dat do ik fo mien Lieben gern;
man krigg so viäl to säihn:
Wat olle an de Wiage stäiht,
dat Lütke, wat dor krupp un blöiht,
wat es dat olle schöin,
wat es dat olle schöin!
Sommerdag
Wenn de Sünne höiger stigg,
hell up Brouk un Wiske ligg,
stiege ik vognöigt up’t Rad,
make mi ol frouh up’n Patt.
In den Graben an de Siet
send de Ränner vull van Schiet,
mitten in de schmale Spoor
schwemmet Aanten, söiket Foor.
Vo mi wüppt en Quierksteert langs,
flügg denn up, heff he gar Angst?
Stigg tohöicht vo miene Nääs,
wieset mi den witten Ääs.
Up en’n Paul de Bussard luurt,
mi lüst nu, wo lang he duurt,
jümmer naiger föhr ik ran,
he bliff sitten, kick mi an.
In den schmalen Broukkanal
flütt dat Water sinnig dal,
Wolken driewet späigelwitt,
Sünne glinstert in de Mitt.
Wat hier an de Wiage blöiht
längst nich me in’n Feile stäiht,
Giäl, Raut, Witt, Blau, hauge, siet,
lücht mi hell tomöit van Wiet.
Dat es doch en graut Belieben.
to säihn, wat de Natur us giff,
wer sik lött no buten drieben,
winnt mehr, os wer in’n Huse bliff.
≈ Elly Wübbeler ≈
|
