TITEL-KOPFBANNER


≈  Johrestieden  ≈

Mäitied

Holunder vor dem Haus


Hollunner – Holler – odder Fliederbeern

Düsse Hollunnerbusk hier vo den Huse es vull an blöihen. De Holunnertee
van de Bloumen wed jüst so hauge achtet , os de Saft van de Früchte, de in
pralle düster-rode Dolden van de Twicker hanget. Do schüwwede man auk
nich de Arbäit, olle de lütken Beern van de Stängel afftostrieben dat de
Bitterstoff ut de Stängel nich met in den Saft keimp.

Düsse Saft was – un es he jümmer no – gout giegen Vokühlenge.
Wat was dat en Affdoun, os de Entsafter up den Markt keimen un man nich
me de Saftbühls üöer Nacht tütsken twäi Stöihle up den Stiäl van enen
Holtliäpel uphangen möß

Wo wed van Natursaft Houßensaft? Erst möß ene Handvell brunen Kandis
In kuoken Water up de Maschinen (Herd) schmelten. Denn keimp to glieken
Däilen Saft dortou. De Saft was je ohne Zucker häit in Flasken füllt, denn
höilt he sik lange. Nu möß dat Ganze we häit werden kreig no enen Stritz
Zitrounensaft un droffte nich me kuoken. De Pott bleif achtern up de
Kuokmaschienen stauhn, so was Saft jümmer mündkensmaute.

Un nu nich en ganzet Glas vull met äinmol drinken, dat helpet üöwerhaupt
nich. Olle Stunne en paar Schluck sinnig datspöilen, dat helpet un döit nütte
gout, würklich.


Nu no en Rezept fo ene lecker Holunnersuppen

Man nimp fo 4 Lüe: 1l Water, ca 300 g Kandis, 1 Zimtstange,
ca 100-150 g echten Sago, (de ene mag et mehr sämig, de anner wäiniger)
1l Holunnersaft, 1 Appel, Saft van ene Zitronen, dat Witte van enen Ei
un en lütk Stücke Blockschokolade.

So gäiht et

Dat Water met Kandis un Zimt upkuoken, bi lütke Hitze köcheln lauten,
bet de Zucker schmolten es, de Zimtstangen rutniähmen, un nu den Sago
in de Suppen gar täihn lauten, dat he glasig bliff. Naudem den Saft dortou
gieben un häit wern lauten.
Nu de Appel in dünne Schieben tougieben, Deckel tou, bet de Appel wäik
send un de Suppen met Zitronensaft affschmicken Eiwitt met Zucker stief
schlagen un in lütke Häupkes in den Domp faste wer’n lauten.
Bi’n Upfüllen up de Teller ganz behott de Schnäiklöße metniähmen, nich
met Suppen beklonnern. Os leste üowerde witten Klöße en biäten
Block-Schokolade raspeln.

Gohen Appetit!


Bi de touschluoten Düer up den Belle fällt mi no
ene Begiebenhäit in:

Klenken wollen in Urlaub föhrn, enmol an de See un utspannen van olle de
Olldagssuorgen un Möite. Olles was praut. Erna brochte jüst no den Schlüödel
no Nauwers Minna hen, dat woll je in de Tied de Bloumen vowahrden.
Et wörn jüst annerthalv Wiäken vogauhn, do höilt en Lastwagen bi Klenken up’n
Hoff. Minna viseteert dat un wünnert sik. Schall et dor hengauhn?

Os et no’n Augenschlag afluurt, kümp en Kerl ol up iähr Huus tou un frogg, off
de Nauwers nich inne wörn, se wollen dat Schapp bringen, wat do bestellt was.
Minna es unsiäker, do hadden Klenken doch nix van seggt.
Wörn se woll üöwerweg kuomen.

„Können Sie uns denn sagen, wo wir den Schrank abstellen können, damit wir
nicht nochmal kommen müssen?“

„Je, den Schlüödel hewwe ik woll, denn küönt se dat Schapp je äinfach erst up
de Dial stellen. Geld kann ik ju owwer nich gieben, un helpen auk nich, dat litt
mien Krüße nich.“ „Ist auch nicht nötig, die Anzahlung ist ja schon erfolgt.“
„Je, denn man tou“, antert Minna, gripp sik den Schlüödel un gäiht met no
Klenken Huus. Dat Schapp wed van den Laster dallauten un denn up de Diäl rullt.
Gäiht ganz hennig. Sau, nu aff van*n Hoff! Giernd föhrt se hiär.

Veer Stunne later pingelt dat bi Minna. Nanu ol we de Möbelkerl. „Entschuldigen
Sie bitte, dass wir nochmal stören müssen. Wir haben uns total versehen, der
Schrank sollte nicht in die Dürerstraße, sondern in die Dünenstraße. War schlecht
geschrieben, sorry! Würden Sie uns die Tür nochmal öffnen, damit wir den
Schrank wieder herausholen können?“

Den Schlüödel giewe ik nich ut de Hand, denket Minna un gäiht met un schlutt de
Düer we lös. Et gäiht nich van de Raake, bet dat Schapp we up den Laster stäiht.
„Nix für ungut!“ röpp de ene no, denn bruset se aff un Minna gäiht we an
iähre Arbäit. Den Sauterdag dorup kuomt Klenken wie’r. Minna heff dat Auto ol
säihn, os se ümme de Ecke tou kaimen. Den Schlüödel bringe ik iähr van
aubend, denket Minna, lött se man erst to vostanne kuomen. Se har muornßen
ol friske Bloumen up de Diske stellt os Begrüßung. Et was no keine halwe Stunne
vogauhn, do kümp Erna ol den Patt runner. Man knappe, dat se sik ümbackvelt
hebbt, dor breck et ut Erna rut: „Segg es, Minna, es di bi usen Huse wat upfallen?
Send dor früömde Lüe wian?“ „Wosau?“ nu erst süht Minna, wo fahl un
bedröiwet Erna utkick.

„Wat es lös? Wat es passeert?“ dränget Minna.
Erna grinnt:“Mien ganze Sülwer es wiage! Mien gohe Schmuck, den ik nich
metniähmen woll, Willi siene Münzsammlung, de Videorekorder, de Fernseher un
sogar de Standuhr ut de Stuam, un wer wäit was süß no woll !“

Minna fanget de Bäine an to trillen, iähr biewet de Hänne, blauts se har enen
Schlüödel fo dat Huus hat. Un denn votellt et de Geschichte met den Laster, wor
et owwer nich van de Raake gauhn was.

„Minna, roup forts de Polizei an! Wo saihg de Laster ut? Wor keimp de denne?“
„Och Erna, ik hewwe doch nich up dat Nummernschild kiäken, ik wäit niches,
wat de Laster fo ene Farwe har.....“

≈  Elly Wübbeler  ≈