|
Bi düssen Belle fällt os erste int Auge,
wo akkeraut jäide Fuer en bi’n anner hiärlöpp.
Dat giff sik owwer van sümß, wenn de erste Spoor lieke tuogen es.
Miene Gedanken goht mehr no de Arbäit, de dor achter stäiht.
Vandage jüst so os früher es de Mäitied vull met Kretten fo
Ackern, Insaut un olles wat dor touhört.
Hier en paar Gedanken: to de Buerdenatbäit.
In’n März
Vandage stiewelt keiner me achter de Piär üöwer dat Land,
Stunne ümme Stunne, den Plougsteert in de Hand;
man spring up den Trecker, de Tüht den Ploug hennig met,
de Buer acht‘ up de Spoor, dat de Fuur lieke wed.
De Saut wed met Maschinen in de Erden streuet,
un wenn dat schäin es, kann de Buer sik freuen;
de Saut de kient un wasst un blöihet,
un tüskenin do kann de Buer denn heuen.
Blauts heff de Buer dat Wassen in sien äigen Hand?
He bruket Sünne, Wiärmte un auk Riängen
To rechter Tied met Maute fo sien Land,
Use Öllern nömden dat denn ‚Gottes Siagen‘.
De ganze Arbäit kann ümmesüß geroen,
wenn Unwiär üöwer use Feiler gäiht,
denn huope wi un biat: Herr lött vorüöwer gohen
un küönt us freuen, wenn dat Körn in Öhrs no stäiht.
So hebbt wi olltieds Grund, di, Herr, Dank to seggen
Van Harten Dank fo dienen Siagen,
wi wüllt et wieterhen in Diene Hänne leggen,
giff Braut de Minsken ollerwiagen.
Doch wor ol johrdenlang kein Riängen fällt,
wo schall dor Körden wassen, Foor vo Väih?
Et giff viäl Elend in de wieten Welt,
dor send wi olle froggt, met Hülpe ollerläi.
Dat de Minken hütigendages jümmer bissiger un tissiger werd,
dat fällt sogar de Vügel up. Früher wörn de Minsken gedülliger,
se wüssen, wat se ännern konnen un wat nich. Man richte sik
mehr no den Wiär, os no den Kalenner, äinfach mehr no de Natur.
Ton Bspell: Wenn de Hasel blöihe, konn de Hawer säihet wern.
Worümme woll?
Rautböstken un Lüning unnerhöilen sik. Se makeden sik Gedanken üöwer de
Minsken „Ik möchte wiäten“, siär Rautböstken, „worümme de Minsken sik so
affklabastert un herümme jaget. Dat es doch olle en Baseln, Spöiken un
Aggewehrden.“„Jau“, anter de Lüning. „Ik bin je auk jüst kein Drüömeläs, owwer
wenn ik mien Liev vull hewwe, sette ik mi doch up’n Twick un flöite mi wat.“
„Hess du denn kottens mol twäi Lüe up de Bank sitten säihn, de sik unnerhöilen,
so os wi bäide nu?“
„Nei“, anter de Lüning, „Dat hebbt miene Voöllern mi votellt, dat früher in’n
Sommer de Lüe jäiden Aubend vo’n Huse up de Bank saiten un sik wat votellden.
Dobi spiälden de Kinner up’n Huowe Packen, Halli Hallo odder süßwat.“
„ Un de Droußeln, Boukfinken Meisen un wi hebbt iähr wat vosungen“, wüß
Rautböstken no ut vogauhn Tie‘en.„Do wör’n de Minsken auk no nich so
unrastig. Auk wi Lüninge hadden dat no komoudiger. Up de Strauden leig
genoug to picken van dat, wat de Piäre fallen löiten.“
„Ik denke“, sinnerde Rautböstken nu, „de Minsken send hütigendages olle so
iewerig an baseln, suorgen un kretten, dat se ton Ressen un Freuen gar keine
Tied me hebbt.“
„Of de vo luter Arbäit un Herümmeflöihen garnich me to Vostanne kuomt?“
bedachte sik de Lüning. „Dobi es doch de Welt so schön, un hier tolanne
so vull van Wassen, Blöihen un Frieden“ mende Rautböstken.
„Of de Minsken dat in iähr Ungedüer garnich me wahrniähmt?“
„Ik gläuwe nich“, siär de Lüning, „de denket blauts doran, jümmer mehr
tohaupe to rackern, send an stüöhnen un klagen, un äin ton annern so vonienig,
so os wi Lüninge, wenn wi us ümme äinen Wurm odder Piärkürdel in de
Fiaden krieget. Owwer denn send wi us doch we gout un fläiget fo Spaoß üm
de Wette.“
„Nei, de Minsken hebbt et nich so gout os wi“, reselfeerde Rautböstken.
„Wi volaut us dorup, dat wi de neichsten Dage auk no wat to picken hebbt.
Wisse, wi bliewet auk nich in de Büske sitten un töiwet, dat us de Müggen
in den Hals fläiget; owwer wi volaut us dor up, dat wi auk de neichsten
Dage no wat fo usen Schnabel fiendt, auk, wenn wi keine Biärge van Foer
in vorut sammelt un uphäupet“, bedachte Rautböstken.
„Jüst! Of de Minsken düssen gohen Glauben un dat Votrauen nich kinnt?
Odder nich me kinnt? Dorümme kuomt de amende äinfach nich to d‘ Ruhe“,
sette de Lüning dor achterhiär.
„Arme Minsken!“ anterde Rautbösken bedächtig.
Dorup mössen sik bäide erst van den Gedankenspell vohalen un lian de
Köppe unner de Fittke..
≈ Elly Wübbeler ≈ |
