|
Jau, dat heff jäider ol mol beliewet, dat in enen Duorpe bi Winterdag de Schnäi
van den Wiend in hauge Welle drieben wed, dat de Hüser sik dorachter vostiäket
un dat man nich me van äin ton annern kümp..Kann man de unrüßen Minsken
vodenken, dat se nich gout striäken send, wenn olles stille ligg?
Lustert es, wat ik beliewet hewwe:
Owwer Freude?
Et schnieet un schnieet, nu ol üöwer ene ganze Wiäken. De Welt es dumprt in
Schnäi. De Strauden küönt de Welle an de Siete nich me schluken,un jäiden Dag
kümp no ene nie’e Lage dortou. Stienwiese kuomt de Schnäipleuge dor nich me
giegenan, man kümp do äinfach nich me düer..
Un do stäiht Wilhelm, de Geschäftsmann, an’n Fenster un freuet sik, kann sik so
richtig van Harten freuen üöwer den Schnäi, üöwer dat wunnerbore Beld buten,
wor de dicke witte Teppich oll dat Griese un dat Schierterigge toudecket, wor de
lütken witten Flocken in de Luft herümmedanzt un de Ieskristalle in den Lecht,
dat dür de Ruten in den Aubend fällt, fümkelt un blänkert.
De Mann freuet sik üöwer de Erinnerungen an siene Kinnertied, wo he os lütke
Baußel sik in’n Schnäi tummelt har; freuet sik, dat de Kinner in düssen Johr auk
düt Vognöigen kinnenlert.
Sonnerbor! Wo olle vull Unmout send , votwiewelt üöwer den haugen Schnäi,
kann de sik freuen. In olle Hüser wed stüöhnt üöwer dat leige Wiär, In de Zeitung
stoht lange Bräiwe, dat man in den haugen Schnäi nich föhrn, niches to Foute buten
wagen kann, un dat de Öltank bi den öisigen Wiär so hennig lieg wed.
Owwer Freude?
Wisse, Kinner küönt sik no so richtig van Harten freuen. Auk nu, wo de Schnäi
hauge noug ton Rodeln, dat Ies faste genoug ton Glünnern un Strietschouhlauben
es. Jau de Kinner günnt wi dat je auk olle, owwer denn kümp de lange Rattensteert,
dat dicke ‚Ick‘, dat den Schnäi nu ganz un gar nich bruken kann.
Doch Wilhelm, de siär nich ‚owwer‘, de siär: „Wenn de Autos auk mol nich
dürkuomt un in den Schnäi hangen bliewet, un wi dat in usen Geschäft woll
miärket....“ Wilhelm liewet je dovan, dat siene Autos un Lastwagen Dag un
Nacht up de Strauden herümmeföhrt un pünklich met iähre Ladung up de Stie
sien müöt.
Un dorümme was dat so wunnerbor, dat jüst he sik üöwer den Schnäi so freuen
konn, dat he van Harten ‚Jau‘ seggen konn, nich blauts to de Freude fo de
Kinner, auk fo de Naudäile, de he sümß dobi instiäken möß.
≈ Elly Wübbeler ≈ |
